Translate:
Wonderverhalen uit de praktijk.
Op deze pagina staan stukjes geschreven door cliënten en door mijzelf, gebeurtenissen en overdenkingen die fijn zijn om te lezen en die je kracht en steun geven mocht dit nodig zijn.
Mocht je zelf iets hebben meegemaakt, wat je graag wilt delen, wat jij onder een wonder schaart, stuur het even naar mij toe, dat vermeld ik het in de Nieuwsbrief en in deze rubriek.
Dank je wel xxx
Ingezonden door Jeannette uit DenHaag.
Lichamelijke ongemakken en de buitenwereld als ‘Spiegel’.
Ik liep een poos geleden tegen een aantal vragen aan en ik besloot om weer eens contact op te nemen met Wendy’Ann voor een consult.
Tussen neus en lippen door vertelde ik dat ik spierpijn had, in mijn nek en bovenarmen. “Dat is je weerstand.”: zei Wendy’Ann. Ik kon het niet meteen plaatsen.
Na enkele weken werd de spierpijn zo heftig, nu ook in de bovenbenen, dat ik er best een beetje somber van werd. Ik maakte mij zorgen en baalde tegelijkertijd. Ik had de dingen die ik met Wendy’Ann had besproken weer helder, maar nu die lastige spierpijn.
“Zou het dan toch reuma zijn?” “Het komt wel in mijn naaste familie voor!” Hier heb ik dus helemaal geen zin in………
En ik heb inmiddels geleerd dat een lichamelijke klacht voortkomt uit een vergissing in de denkgeest. Dit moest wel een ‘boodschap’ zijn. Ik pakte het boek van Christiane Beerlandt ‘De sleutel tot Zelf-bevrijding’ erbij en ik zocht op wat er bij ‘spierpijn’ stond.
Het had alles met weerstand te maken. Niet de ‘weerstand’ van het immuunsysteem maar de weerstand van mijn lichaam omdat ik niet in mijn kracht stond. Dat het hoog tijd werd om mijn eigen beslissingen te nemen. Beter te luisteren naar mijn innerlijke kompas. Om liefdevoller mijn grenzen aan te gaan geven en mijn eigen weg te volgen. Ik herkende het meteen. En de spierpijn begon na enkele dagen al minder te worden. Ik heb mijn spieren bedankt voor het aangeven van de werkelijke oorzaak ervan.
Daarnaast heb ik nu alweer twee jaar zeer luidruchtige bovenburen. Twee volwassenen en een kindje van twee jaar. Er werd gerend, geschreeuwd, gegild en gehuild. Dagelijks, om ‘gek’ van te worden. Gesprekken met hen hielpen niet of de stilte duurde maar kort.
“Probeer eens bij jezelf te kijken wat het je wil zeggen.”: zei Wendy’Ann.
Eigenlijk wilde ik een of andere instantie inschakelen voor (buren)hulp. Totdat ik naar de live stream van Wendy’Ann op Facebook keek.
Iemand schreef dat ze veel had aan de zin “het spijt me, ik vergeef je, ik hou van je, dank je”. (Die zin raakte mij meteen.) Wendy’Ann vertelde het verhaal over Ho’oponopono en over de zin van “het spijt me………etc”.
De volgende dag was er weer herrie boven mijn hoofd van de buren. De zin schoot in mijn gedachten en ik ben gaan zitten. Ik heb de zin een aantal keren uitgesproken en het werd rustiger boven mijn hoofd. Als het nu even luidruchtig is, ga ik meteen weer zitten en zeg de zin een paar keer op. Het wordt dan weer rustig. Ook mijn vriend zei twee keer deze week dat de buren veel rustiger zijn.
Al die tijd zocht ik het buiten mezelf maar die herrie wilde mij iets zeggen. Er werd maar op ‘mijn deur’ geklopt en ik deed niet open. Net als mijn spieren aangaven om in mijn kracht te gaan staan, gaf ook de herrie van de buren aan dat er bij mij iets uit balans was. De buren luisterden niet naar mij maar eigenlijk luisterde ik niet naar mezelf.
Het Hogere Zelf wil wel degelijk iets aangeven als iets je raakt, lichamelijk of via de buitenwereld. Ik heb mij in ieder geval voor genomen om er nu veel sneller mee aan de slag te gaan i.p.v. iets of iemand anders de schuld te geven. Het werkt echt.
Veel liefs van Jeannette Dirkzwager.
Dank je wel lieve Jeannette xxx
——————————–
Gesprek tussen Hart en Hoofd
“Waarom heb je me achter een schild geplaatst?” vroeg het hart.
– “Voor je eigen bestwil” antwoordde het hoofd.
“Hoe dat zo?” vroeg het hart
– “Het schild zal je beschermen tegen pijn” zei het hoofd.
“Weet je dat zeker?” vroeg het hart.
– “Behoorlijk zeker, ja” antwoordde het hoofd.
“Maar vraag je je wel eens af of ik wel blij ben met deze situatie?” vroeg het hart. “Je hebt mij nooit gevraagd of ik achter een schild wilde leven. Je hebt het daar gewoon geplaatst, op de dag dat jij besloot dat dat nodig was.”
– “En vanaf die dag heb je geen hartenpijn meer gehad, toch?” reageerde het hoofd.
“Dat is wat jij denkt” zei het hart. “Maar dat is slechts gedeeltelijk waar. Het is waar dat mij sinds die dag geen pijn meer is aangedaan door mensen die zo dichtbij konden komen dat ze me pijn konden doen. Maar pijn heb ik wel, continu. Want ik ben hier alleen achtergelaten, ben hier helemaal in mijn uppie en niemand, zelfs jij niet, verbindt zich nog met mij. Ik ben een hart, en liefde is mijn levensenergie. Ik ben op m’n best wanneer ik zowel liefde kan geven als ontvangen. Maar niets van dat alles gebeurt nog. Vanwege het schild. Het schild dat jij besloot voor me te plaatsen, zonder mij te vragen hoe ik dat vond. Ik weet dat je het geplaatst hebt vanuit de beste intenties, maar het schild doet me meer kwaad dan goed. Ik ben een hart! Ik moet liefhebben! Liefde voelen! Liefde geven! Liefde ontvangen! Als ik dat niet kan doen, wat voor nut heeft het dan dat ik er überhaupt ben?”
Het hoofd was stil nu. Verward.
Het begreep dat het hart zojuist iets heel belangrijks had gezegd. Maar hoe moest het dan met de angsten? Hoe zat het met bescherming? Zonder het schild zou het hart zo vreselijk kwetsbaar zijn! Het zou gekwetst kunnen worden. Weer. En dat was altijd erg pijnlijk…
– “Maar hart,” zei het hoofd ” zou je werkelijk liever zonder het schild willen leven? Wil je echt dat ik het schild wegneem, waardoor ik je blootstel aan zo veel gevaren, aan de mogelijkheid dat je weer gekwetst wordt?
“Ja” zei het hart. “Want ik ben niet gemaakt om achter een schild te leven. Dan kan ik net zo goed doodgaan. Achter een schild kan ik niets doen van alle dingen die ik te doen hebt. Ik kan niet ademen. Ik kan niet delen. Ik kan mijn energie niet laten stromen. Ik kan niet ZIJN wie ik ben, in feite. Ik begrijp je zorgen, maar begrijp alsjeblieft ook dit: achter het schild zal ik sterven, en dan zal mijn leven zinloos zijn geweest, want dan ben ik niet in staat geweest mijn energie aan de wereld te geven… Ik heb het echt nodig dat je het schild wegneemt. Zodat ik kan LEVEN en ZIJN, volledig, helemaal.
Je zult verrast worden door de dingen die we zullen ervaren zonder schild. Er zijn zoveel GOEDE dingen beschikbaar voor ons, als we dat schild maar zouden weggooien! Vertrouw me! En help me, alsjeblieft… Help me door me te vertrouwen en door aan mijn zijde te staan… Heb vertrouwen dat de kracht van mijn energie veel, veel sterker is dan de kracht van de angsten en zorgen die in jou leven. En weet dat ik, zelfs als ik gekwetst word, altijd in staat zal zijn weer te helen. Vertrouw me. Ik kan het aan. Het is het leven. Als ik het leven niet aan zou kunnen, zou ik hier niet zijn…”
De Heilige tekst.
Na vele jaren in eenzaamheid in de woestijn, jaren van contemplatie en meditatie en diep schouwen in de ware aard der zaken, keerde de mysticus terg naar de bewoonde wereld. zijn ogen hadden de glans van iemand die God heeft gezien.
“En” vroegen de mensen nieuwsgierig, “hoe ziet god eruit? Wat is de ware aard van het goddelijke?”
De mysticus stond voor een onmogelijke opgave. Hoe zou hij ooit in woorden kunnen uitdrukken wat hij in zijn hart ervoer? hoe kon hij ooit God in woorden uitdrukken?
Maar de mensen drongen aan en in zijn mededogen wilde hij hen niet met lege handen naar huis sturen.
Hij wilde wel, maar kon niet. Misschien als hij probeerde iets te vertellen, iets te delen van zijn ervaring? wie weet konden de mensen dan zelf verder zoeken en de weg vinden.
En zo gaf hij hun wat woorden. ze waren niet toereikend en dekten de lading niet, maar het was het beste wat hij kon doen.
de mensen grepen de woorden met beide handen aan. Ze maakten er een heilige tekst van en dwongen anderen de tekst aan te nemen als geloof. ze zonden missionarissen uit om het geloof over de wereld te verspreiden. Sommigen gaven er zelfs hun leven voor.
De mysticus zag het met droeve ogen aan. Hij besefte dat het beter was geweest niets te zeggen, maar daarvoor was het nu te laat!
————————————————————————
Charlie Chaplin, 1959
OP HET MOMENT DAT IK VAN MEZELF BEGON TE HOUDEN
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, begreep ik dat ik steeds weer en bij iedere gelegenheid, op het juiste moment en op de juiste plaats ben. Dat alles wat gebeurt goed is. Vanaf dat moment heb ik rust. Nu weet ik dat men dat VERTROUWEN noemt.
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, kon ik accepteren dat emotionele pijn en lijden slechts waarschuwingen voor me zijn dat ik niet mijn waarheid leef. Nu weet ik dat men dat AUTHENTICITEIT noemt.
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, ben ik ermee opgehouden mezelf van mijn vrije tijd te beroven. Ik ben opgehouden met het bedenken van geweldige projecten voor de toekomst. Op het moment doe ik slechts dat wat me vreugde en plezier brengt, waar ik van hou en wat mijn hart blij maakt. Op mijn manier en in mijn eigen tempo. Nu weet ik dat men dat EERLIJKHEID noemt.
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, heb ik me bevrijd van alles dat niet gezond voor me was. Van eten, van mensen, dingen en situaties, van alles dat me steeds maar weer naar beneden trok, weg van mezelf. In eerste instantie noemde ik dat gezond egoïsme; nu weet ik dat het ZELFLIEFDE is.
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, ben ik gestopt met altijd gelijk te willen hebben. Daardoor heb ik me steeds minder geïrriteerd. Nu weet ik dat men dat NEDERIGHEID noemt.
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, heb ik geweigerd nog langer in het verleden te leven en me zorgen te maken om de toekomst. Nu leef ik alleen nog maar in het ogenblik, daar waar alles gebeurt. Zo leef ik op dit moment iedere dag en noem het BEWUST ZIJN.
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, begreep ik dat mijn denken me klein en ziek kan maken. Op het moment dat ik mijn hart liet spreken echter werd mijn verstand, mijn denken, een belangrijke partner. Deze verbinding noem ik nu DE WIJSHEID VAN HET HART.
We hoeven niet meer bang te zijn om ons bloot te geven . Ook hoeven we geen conflicten met onszelf en anderen te vrezen: zelfs sterren botsen wel eens op elkaar en juist daardoor ontstaan er weer nieuwe.
Nu weet ik: DAT IS HET LEVEN.
(Tekst die Charlie Chaplin schreef op zijn 70ste verjaardag, op 16 april 1959) _____________________________________________________
Onderstaand stukje is geschreven door Amber na een Skype sessie waarin hele veel gebeurde.
Omgaan met emoties
Als lichtwerker en mens is het belangrijk om aan jezelf te werken. Aan je emoties en je gedachten, zodat je steeds gelukkiger wordt en volledig in je kracht komt te staan. Veel van onze emoties en gedachtes zijn niet eens van onszelf. Zo kwam ik er bijvoorbeeld achter dat er in mij nog een hoop boosheid zat uit het verleden wat nog invloed had op het heden.
Vaak zijn we als mensen geneigd om emoties te ondrukken waardoor ze vroeg of laat toch om hoog komen. Zie het als een ballon die je onder water probeert te houden. Wat gebeurt er als je de ballon loslaat? Door volledig deze boosheid toe te laten en het ruimte te geven heb ik het ook los kunnen laten. Zeker nadat ik besefte dat deze boosheid niet eens van mij was, maar van andere mensen die het bij mij gedumpt hadden.
Je kan het ook zo lezen: ik had het toegelaten dat mensen die boosheid bij mij konden dumpen.
Het voelt heel bevrijdend wanneer je erachter komt dat bepaalde emoties niet eens bij jou horen en dat je er gewoon voor kan kiezen om het los te laten . Zo kan je bijvoorbeeld denkbeeldig een warme deken van liefde om je heen slaan, zodat je weer de liefde voor jezelf voelt. Iets wat veel mensen ook weer mogen gaan voelen en ervaren. Deze oefening voelde ik super goed en is makkelijk te onthouden en toe te passen.
En ja, dat is een weg van zelfreflectie en werken aan jezelf. En die weg gaat met ups en downs maar het is een mooie weg. Sta je emoties dus toe, omarm ze, zodat je ze ook weer los kunt laten en vrij kunt ademen. Het maakt je leven een stuk leuker en vrijer heb ik gemerkt.
Het leven is tenslotte te mooi om je naar te voelen.
Dank je wel Amber voor het delen. xxx Wendy’Ann.
——————————
________________________________________________________________________________________________
Wat is Tao?
Alles wat je over Tao zegt, is teveel! Want Tao is niet in woorden te vatten, net zoals er in het begin van hemel en aarde ook geen woorden waren. Er Zijn is het enige wat er te doen is/ en omdat bestaan meer is dan woorden kunnen zeggen, valt er ook niets over te zeggen.
Dat kan wel zo zijn, maar daar nam de Keizer geen genoegen mee. Dus nodigde hij Laotse uit om in zijn troonzaal een lezing te geven over Tao. Op het afgesproken tijdstip zaten de Keizer en zijn gemalin in de troonzaal. En heel de ministerraad, alle generaals en andere getrouwen zaten om hen heen om hun respect te tonen en te horen wat de meester te zeggen had over dit onderwerp.
Laotse kwam, nam plaats in het midden van de zaal en ging na enige tijd weer weg zoals hij gekomen was, gehuld in stilte. De Keizer vroeg verbluft aan zijn eerste minister wat er aan de hand was. Hij wist wel dat Tao vormloos en vaag is, verborgen, mysterieus en duister, maar dit ging toch echt te ver. Was die Laotse wel goed bij zijn hoofd om hem zo te beledigen?
Maar de Minister, een volgeling van Laotse en ook reiziger op het pad, riep enthousiast uit: ” Zo’n prachtige toespraak heb ik nog nooit gehoord! Hij heeft alles gezegd wat er over Tao te zeggen is, namelijk niets. Het Tao is stil en Laotse stond stil, was stilte. Wat kunt U zich nog meer wensen dan die pure stilte? die stilte zei alles!”
Het enige wat de Keizer hierop kon doen was het stilzwijgen bewaren.
——-
“Zij, die weten praten niet………Zij die praten, weten niet!”
—————————————————————————————————————————-
Stukje geschreven door Annette uit Houten.
Mijn bewustwording.
Ik ben al enige jaren bekend met de manier waarop Wendy’Ann haar werk doet.
Heb al meerdere workshops gevolgd en het wordt steeds duidelijker..
Maar soms zit mijn ego me nog in de weg…
Zo kwam er op mijn werk (bij de Nationale Politie) een reorganisatie aan, en mijn werk zou verdwijnen uit Driebergen. De keuze zou worden; Rotterdam, Zwolle of Eindhoven. Of ik kon gebruik maken van het “voortraject”. Die keuze bestond o.a. uit het vergoeden van een studie om daarna een baan, passende bij de studie, te vinden en uit dienst te gaan. Ik vond het een briljant plan en vond al gauw een passende studie voor me, n.l. een 4 jarige HBO opleiding tot poly-energetisch therapeut.
Heel toevallig was er binnen 2 weken een “open dag” waar je je voor op kon geven. En ik, enthousiast als ik was, ging daar samen met mijn man heen. Het was in Amersfoort, dus voor ons lekker dichtbij. Mijn man zou me daar afzetten en als hij het niet interessant vond, zou hij me daar later oppikken.. Nou en interessant was het, ook Jan deelde die mening! De opleiding was geknipt voor me!! Er werd wel bijgezegd, dat de opleiding van Amersfoort naar Harderwijk zou verhuizen, minder leuk dacht ik gelijk, maar ja, de auto brengt me overal! Toch? Dus met de inschrijvingspapieren naar huis..
Wat was ik blij.. wilde al jaren “iets” gaan doen, dus trots op mezelf besloot ik me in te schrijven! Samen met Jan had ik berekend, dat het financieel zou kunnen, en ik heb me op het werk aangemeld voor het voortraject.
De keuze was om te vragen de financiering van mijn opleiding te krijgen, en/of gebruik te maken van de 18 maanden regeling, dat zou in het te krijgen gesprek wel verduidelijkt worden. Ik vertelde aan iedereen dat ik een 4 jarige HBO opleiding zou gaan volgen, en man wat voelde ik me groeien en trots als ik dat zei!! De meeste reacties waren, wauw, goed zeg, op jouw leeftijd nog 4 jaar HBO gaan volgen, knap hoor……………….
Dus ook de inschrijvingspapieren ingevuld en het geld voor die inschrijving overgemaakt…… Na een paar weken, nog niets gehoord… dus een mailtje gezonden naar degene die de open opleidingsdag had verzorgd en weer hoorde ik niets… na 2 weken nog maar eens een poging gedaan om te vragen of ze mijn inschrijving hadden ontvangen, want de opleiding zou al over 4 weken beginnen…… Toen gelukkig reactie, ja druk druk druk geweest met de verhuizing van Amersfoort naar Harderwijk en het viel allemaal tegen, dus de opleiding werd uitgesteld van 18 september 2013 naar 1-1-2014, en nee ze hadden mijn inschrijving niet ontvangen….. Dat mailtje beantwoord, dat ik het erg jammer vond dat de opleiding werd uitgesteld, en dat ze mijn inschrijving niet hadden ontvangen. Maar hoopte dat ze in ieder geval mijn inschrijving geld wel hadden ontvangen… weer hoorde ik een poosje niets… hmmm… er ging nou toch wel wat kriebelen bij me.. maar wat… dat werd pas duidelijk toen ik op een gelijkgestemde dag bij Wendy’Ann mijn verhaal vertelde……dat het uitgesteld was, mijn inschrijving niet was ontvangen enzo……………………………………………………………… OMG!!
ineens werd het glashelder…. Ik ga die opleiding niet doen… helemaal niet nodig.. ik heb de wijsheid al in mij… kan er alleen nog niet zo goed mee omgaan…………………………………..Het was puur mijn EGO….
Ik zie nog het gezicht van Wendy’Ann…. Een en al glimlach… he he ………. Het kwartje was gevallen… nou zeg maar de daalder!! Waarom wilde ik nou persé die opleiding doen???? Nou omdat ik het zooooooo leuk vond om aan iedereen te vertellen dat ik een 4 jarige HBO opleiding zou gaan doen!! Ofwel mijn EGO wilde heel graag bewonderd/ gewaardeerd voelen..
Nu ben ik inmiddels een jaar verder.. Heb meerdere weekends/workshops gevolgd, en nu ben ik in de afrondende fase van het bewustzijnsproject nummer 1. Wat voel ik me nu veel completer mezelf. Mijn ego is weer terug naar normale proporties. Maar eerlijkheid gebied me nog even een aanvullinkje.. Bij het eerste gesprek op het werk had ik dus aangegeven een opleiding te gaan doen.. daarop was ik benaderd door de redactie van ons nieuwsblad.. die wilden me interviewen omdat ik een van de weinigen was die een doorstart zou maken naar een opleiding en daarna ontslag…..
Dat interview heb ik gedaan, het was een heel inspirerend gesprek, met veel oh’s en ah’s… en bedacht dat het wel leuk was om op die manier wat “na te laten”…. Hmmm toch een stukje ego dus.. testje??? Ik zou een mail krijgen met het verhaal en wanneer dat geplaatst ging worden… Na enige weken kreeg ik een mailtje… omdat ik niet echt een doorstart zou maken, hebben ze besloten mijn verhaal niet te publiseren….. slik….. Heel even was ik teleurgesteld, maar snapte het snel… Ik heb genoeg achter gelaten.. indrukken van mijzelf!
En wat ben ik van mezelf gaan houden, ik ga zelfs glimlachen terwijl ik dit typ…
Inmiddels heb ik mijn baan vaarwel gezegd, heb dus van de 18 maanden regeling gebruik gemaakt.. dwz ik blijf nog anderhalf jaar in dienst, maar ben vrijgesteld van werk… kan dus heerlijk de tijd nemen voor mijn grootste (nieuwe) hobby
Me, myself and I!
Ik ben bezig om een praktijk te openen om anderen te helpen bewust te worden.. Mijn praktijknaam is “Happiness by choice”….
Het is mijn keuze om gelukkig te zijn….
Het leven is mooi!
Lieve groeten,
Annette
Dank je wel lieve Annette. xxx
—————————————————————————————————————
50 Jaar strijd ten einde
Vanaf m’n 2e levensjaar tob ik met overgewicht. Ik ga hier maar niet in op wat dat allemaal voor gevolgen heeft gehad,
fysiek én mentaal. Het grootste thema was van mezelf leren houden. Sinds vijf jaar werk ik daar meer bewust aan met
hulp van Wendy’Ann, in de vorm van diverse consulten en workshops. Anderhalf jaar bij een obesitas-kliniek leerde me daarnaast
dat houden van jezelf niet alleen kan zijn over wie je van binnen bent, maar dat dit ook moet gelden voor je lichaam.
Uiteindelijk was ik dit jaar meer in balans over m’n binnen- én buitenkant. En dus was ik klaar voor een rigoureus besluit:
ik wilde een gastric bypass, een maagverkleining. Ik wilde beter voor mezelf én m’n lichaam zorgen. Niet meer vanuit streng
naar mezelf, maar vanuit liefde. De operatie heb ik 11 augustus jl. ondergaan. Met het volste vertrouwen (en er waren ook diverse signalen) dat dit de weg was die ik wilde gaan, dat dit voorbestemd was. Het is echt niet in het kort te omschrijven wat deze
beste keuze uit m’n leven tot heden tot gevolg heeft gehad. Maar in het kort: ik ben inmiddels 26 kg lichter, heb een week geleden
m’n eerste mijlpaal bereikt: onder de 100 kg wegen. Dat heb ik gisteren met een borrel met familie/vrienden
gevierd met de uitspraak: “op nóóit meer 3 cijfers op de weegschaal”. Ik wil er graag nog zo’n 20 kg af hebben, maar het is
niet meer belangrijk hoe snel dat zal gaan. Ik ben niet meer op dieet maar heb een andere levensstijl ontwikkeld.
Maar nog veel belangrijker: in m’n hoofd ben ik al slank! Want ik ben precies goed zoals ik ben.
Dat was ik begin augustus met 125 kg , dat ben ik nu, en dat zal ik altijd zijn.
Mijn omgeving, zakelijk én privé, geeft regelmatig aan dat ik loop te stralen. Iemand zei zelfs dat ze dacht dat ik verliefd was.
Mijn antwoord was “Ja, op mezelf”. Het is de blijdschap die ik vanbinnen voel die mensen zien. J Want met de liefde voor mezelf
die nu compleet is, ben ik zachter, milder voor mezelf en meteen ook voor mijn omgeving. En ook dat laatste krijg ik regelmatig
terug van mensen om mij heen. Ik voel me gelukkig, blij en compleet: ik kom éindelijk thuis bij mezelf! Bij wie ik ben, eindelijk los van oude patronen, “oude energie”. Geloof me, er zijn uiteraard ook in mijn leven uitdagingen genoeg, maar ik kijk er anders naar, met makkelijker en eerder accepteren, met zachtheid, met hulp vragen aan mijn Hogere Zelf en gidsen, met toch weer m’n kop
stoten en daarom lachen! Het leven is een feest, als je kunt ervaren dat zelfs moeilijke tijden cadeautjes zijn om er weer van te groeien! Al met al is 2014 voor mij een transformatiejaar geworden, waar ik onbeschrijflijk dankbaar voor ben. Voor geïnteresseerden: www.petrakuijpers.weebly.com . Daar schrijf ik meer over mijn ervaringen.
Geschreven door Petra Kuypers uit Vught.
————————————————————————————————————————
Trouwe vriend bij je zijde:
I stood by your bed last night, I came to have a peep.
I could see that you were crying, You found it hard to sleep.
I whined to you softly as you brushed away a tear,
“It’s me, I haven’t left you, I’m well, I’m fine, I’m here.”
I was close to you at breakfast, I watched you pour the tea,
You were thinking of the many times, your hands reached down to me.
I was with you at the shops today, Your arms were getting sore.
I longed to take your parcels, I wish I could do more.
I was with you at my grave today, You tend it with such care.
I want to re-assure you, that I’m not lying there.
I walked with you towards the house, as you fumbled for your key.
I gently put my paw on you, I smiled and said ” it’s me.”
You looked so very tired, and sank into a chair.
I tried so hard to let you know, that I was standing there.
It’s possible for me, to be so near you everyday.
To say to you with certainty, “I never went away.”
You sat there very quietly, then smiled, I think you knew…
In the stillness of that evening, I was very close to you.
The day is over… I smile and watch you yawning
and say “good-night, God bless, I’ll see you in the morning.”
And when the time is right for you to cross the brief divide,
I’ll rush across to greet you and we’ll stand, side by side.
I have so many things to show you, there is so much for you to see.
Be patient, live your journey out…then come home to be with me.
++++++++++++++++++++++++++++++++
Jady
Woensdag 21 november j.l. is onze lieve en trouwe vriend Jady na ruim 16 jaar naar huis
gegaan.
1996-2012
Ik wil graag ter ere van Jady vertellen hoe dit ging en wat voor seintjes hij aan ons gaf. Enige tijd hiervoor had ik hem gevraagd om het aan te geven als het zijn tijd zou zijn, als hij niet meer kon. Op woensdagavond net na het eten, stond hij opeens op en ging middenin de kamer staan, hij stond daar en keek mij aan, heel rustig en bleef maar naar mij kijken. Toen ik hem opmerkte wist ik het gelijk, ik hoorde gelijk: “vrouwtje, dit is het, het is tijd voor mij om te gaan”. Ik vertelde Sven wat ik zag en we besloten gelijk naar de dierenarts te gaan.
We stapten in de auto en kwamen op de Krimweg erachter dat onze linkerachterband opeens lek was! Ik heb nog nooit!!! een lekke band gehad, vreemd dacht ik nog even. Gelukkig kan Sven hier altijd een auto pakken omdat hij hier werkt, dus wij weer op weg in een klein bestelautootje.
De dierenarts in Wekerom kwam naar de praktijk toe en wilde gelijk foto,s maken. Hier was op te zien dat zijn lever en milt zijn maag aan het wegdrukken was, vanwege waarschijnlijke tumoren hierin. Om zeker te weten konden we een punctie laten doen en daarna verder gaan met medicatie. We gaven gelijk aan dit niet te willen voor Jady, hij hoeft geen pijn te lijden voor ons om te kunnen blijven en dit bespraken we gelijk. We hebben toen besloten om hem te laten inslapen daar gelijk in de praktijk.
De dierenarts vroeg aan ons, ik heb eigenlijk nooit de radio aan, maar vanavond dacht ik, kom laat ik hem eens aandoen er komt toch niemand meer denk ik, moet ik hem uitdoen of kan ik hem aan laten staan? Ik gaf aan dat het niet uitmaakte verder. Het moment dat Jady de eerste narcoseprik kreeg begon opeens het nummer : “That I would be good” van Alanis Morrissete op de radio…..
http://youtu.be/44TRkB9dxvE
Hij is op dit nummer vredig ingeslapen. Ik vond dit nummer vroeger altijd al zo mooi en was verbaasd dit op de radio te horen nu, je hoort het echt nooit! We namen Jady weer mee naar huis en thuis aangekomen zei Sven: “ik ga toch even kijken in het signalenboek wat het nou eigenlijk echt betekent, een lekke band”. (doet anders maar zelden, iets opzoeken ☺). Hij kwam met het boekje en zei tegen me: “moet je horen, er staat…….Ten uiterste, je kan het niet meer uithouden, iets in jou staat op springen, je wil niet meer……dit kan niet meer zo.
……………
We keken elkaar aan en pfffff……duidelijker kon het niet.
De volgende dag had ik “toevallig” een vrije dag gepland en nam ik alle tijd om mijn emoties te laten gaan, ik wist het is goed zo voor hem, maar ja….16 jaar is niet niets hij is toch een lid van het gezin. Sven nam die middag ook vrij en we gingen samen met Rafael het bos in een stuk lopen. We liepen naar een ander Park en stopten daar om koffie te drinken, op het moment dat we de kopjes tegen elkaar deden om Jady te bedanken voor zijn liefde, klonk door het restaurant het nummer…….”That I would be good”, van Alanis Morrissette…………ik begreep het seintje van Jady, hij was bij ons en dit gaf hij zo even aan. Mooi he?
Thuis aangekomen wilde ik de tekst van dat nummer opzoeken en toen ik het las…… Hij zei letterlijk tegen me….”vrouwtje je bent goed zoals je bent, ook al doe je niks bijzonders, je bent goed zoals je bent, ook al zou je ziek zijn, al zou je 5 kg aankomen, al zou je bankroet zijn, je bent goed zoals je bent met of zonder mij aan je zijde……..”
Lieve Jady, bedankt voor al die jaren steun en je wijze, rustige energie. Mijn kereltje ik weet zeker dat we elkaar weer zien…..thuis en dat je vaak mee zult rennen met Rafael in het bos.
Dank jullie wel dat ik dit mag delen op deze manier.
Wendy’Ann
———————————————-
Dit keer een mooi verhaal van Ingrid:
Lieve mensen,
Graag wil ik mijn verhaal met jullie delen.
Afgelopen donderdag (28 februari) was mijn laatste werkdag op de school waar ik 11 jaar heb gewerkt. In totaal ben ik ruim 13 jaar als groepsleerkracht werkzaam geweest in het onderwijs. De laatste paar jaar voelde ik mij echter steeds minder goed op mijn werkplek. Een goed anderhalf jaar geleden kwam er voor mij al een zetje vanuit het universum om te gaan. Mijn angst was echter groter dan mijn vertrouwen. Ik wilde toch op dezelfde werkplek blijven. Ik had immers geld nodig en had ook geen fut om een andere baan te zoeken. Mijn spaarrekening was ook al leeg na de studie ‘Psychomotorische Kindertherapie’ van 3 jaar. Ook ben ik inmiddels al drie jaar niet op vakantie geweest en moest ik de broekriem goed aantrekken en geld aan de basisdingen uitgeven. Wat een angst allemaal.
Vooral dit schooljaar kon ik niet meer om mijn gevoel heen! Al vanaf het begin van het schooljaar had ik last van hoofdpijn en druk op mijn schouders. Mijn wilskracht maakte dat ik het nog heel lang heb ‘volgehouden’. Ik tankte bij in de vakanties, later in de vakanties en de weekenden en op een gegeven moment stond mijn privéleven helemaal op een laag pitje. De drang om mij GELUKKIG te voelen en om te LEVEN werd steeds groter! Het was dus de hoogste tijd om naar mijn hart te luisteren en mijn gevoel te volgen!
Vlak voor de herfstvakantie dit schooljaar kwam voor mij het moment dat ik tegen Wendy’Ann zei: ‘En nu ben ik het zat!’. Op dat moment zat ik voor het eerst een week thuis. En daarna nog een week. Ik voelde mij echter niet beter maar slechter na twee weken thuis zitten. Een cyclus van gesprekken volgde. Mijn interim-directeur heeft mij een goede zet gegeven en gaf aan om eens met de man van P&O van de stichting te gaan praten. Het takenpakket van de werkgroepen waar ik allemaal in zat werd, meteen na de herfstvakantie, weggenomen om mij te ontlasten. Tot aan vorige week bleven mijn werkdagen echter vaak 9 à 10 uur in beslag nemen met veel werkzaamheden waar ik niet meer goed achter kan staan. Voor mij voelt onderwijs goed als het is gebaseerd op vrijheid, gelijkwaardigheid en eigenheid.
Mijn werkgever geeft aan dat ze er graag voor hun mensen willen zijn. Ze reikten mij een zachte landing aan. Dit maakte het voor mij mogelijk om los te durven laten.
Sinds een jaar ben ik in mijn eigen praktijk voor psychomotorische kindertherapie aan het werk. Tot afgelopen donderdag was ik maar voor een klein deel van de werkweek hiervoor bezig. Nu heb ik echter de tijd en de energie om dit verder uit te gaan bouwen. En dit wil ik ontzettend graag! Ik wil kinderen in hun kracht zetten en aansluiten bij hun werkelijke behoeftes! De insteek van deze therapie is SPELEN en BEWEGEN. Vandaar ook de naam voor mijn praktijk ‘Spelend in Beweging’. Ik heb er zin in en ben er! Het stroomt weer van binnen! Uitdagingen blijven komen, je bent immers nooit klaar met leren, maar voor mij is dit wel een enorm belangrijke mijlpaal!
Liefs, Ingrid Wonnink uit Nijmegen
Dank je wel Ingrid,
liefs Wendy’Ann